望梅止渴 หวังเม่ยจื๋อเข่อ “นึกถึงลูกบ้วยดับกระหาย”

โจโฉ อำมาตย์ผู้ยิ่งใหญ่ในช่วงราชวงศ์ตงฮั่น เคลื่อนพลกรีฑาทัพไปสู้กับศัตรู วันนั้นเป็นวันโชคร้าย พระอาทิตย์สาดส่องแผดเผา ระหว่างเดินขบวนเองนั้น ทหารต่างเหน็ดเหนื่อยมาก อีกทั้งสิ่งสำคัญคือพวกเขากระหายน้ำมากๆ ไม่มีทหารนายไหนรู้แหล่งน้ำลำธารเลย ได้แต่เดินไปหอแห้งไป ทำให้การเดินทัพเป็นไปอย่างช้าลงเรื่อยๆ โจโฉหวั่นใจว่าคราวนี้อาจเสียทีปราชัยกลับไปแน่
สักพัก โจโฉจึงคิดได้ว่าจะทำให้ทหารหายกระหายยังไง ตนขี่ม้านำหน้าขบวนทัพ แล้วเอาแส้ชี้ไปเบื้องหน้า จากนั้นกล่าวว่า “เบื้องหน้ามีป่าบ้วยขนาดใหญ่ ลูกท้อนั้นสุกได้ที่ รสเยี่ยม และอมน้ำไว้เยอะ พอจะดับกระหายได้” เมื่อเหล่าทหารได้ฟังดังนั้น จึงดับกระหายได้ ขวัญทหารกลับมาเหมือนเดิม ครั้นแก้ปัญหาได้แล้ว โจโฉสั่งการเดินทัพเร่งด่วน เหล่าทหารผู้กล้าเมื่อฟื้นคืนชีพก็เดินทัพเร็วสุดแรงจนถึงสมรภูมิรบอย่างรวดเร็วและขวัญทหารเต็มเปี่ยมมากๆ

นึกถึงลูกบ้วยดับกระหาย 望梅止渴 แปลตรงๆ ว่าเมื่อนึกถึงลูกบ้วย ทำให้เราดับกระหาย มีกำลังขวัญกำลังใจ ชุ่มปากชุ่มคอทันที
ความหมายจริงๆ ก็คือ จงดำรงอยู่ด้วยความหวัง เช่น เขาคนนั้นเป็นอดีตนักวาดภาพผู้โด่งดังแต่ปัจจุบันกลับไส้แห้ง เขาพูดกับผมว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว อยู่ไปก็ไร้ค่า ต้องมาตกอับเป็นขอทาน ผมจึงตอบกลับว่านึกถึงลูกบ้วยดับกระหาย คนเรานั้นก็มีรุ่งมีดับ แต่ต้องดำรงอยู่ได้ทุกเวลา ถึงจะเป็นมนุษย์ประเสริฐโดยแท้จริง